Από τα Αμπελάκια Λάρισας στην Μακρινίτσα Πηλίου

Μετά τα στενά σοκάκια της Αρναίας, οι μαθητές της Γ΄τάξης με το δάσκαλό τους κ. Ηλία Ευταξίας, υλοποιώντας τη Σχολική Δραστηριότητα "Πέτρα, ξύλο, κεραμίδι" βρέθηκαν στα στολίδια των παραδοσιακών οικισμών της Ελλάδας,την Πέμπτη 17 Μαΐου

τα Αμπελάκια Λάρισας  

βρίσκονται στους πρόποδες του όρους 'Όσσα', ή 'Κίσσαβος' στην είσοδο της κοιλάδας των Τεμπών.

Εντυπωσιασμένοι οι μικροί μας ταξιδιώτες θαύμασαν τον πολιτισμό που μαρτυρούν τα σπίτια, οι λιθόστρωτοι δρόμοι, τα πλατάνια της πλατείας.

Το χωρίο φημίζεται για τα σπουδαία αρχοντικά του, καθώς γνώρισε πολύ μεγάλη οικονομική ανάπτυξη κατά το 18ο αιώνα, χάρη στην επεξεργασία και την βαφή νημάτων με κόκκινο χρώμα που παρήγαγαν από την επεξεργασία του φυτού ριζάρι .

Στα τέλη του 18ου αιώνα οι κάτοικοι των Αμπελακίων αποφάσισαν να συνεταιριστούν για να αντιμετωπίσουν τον εξωτερικό ανταγωνισμό. Αρχικά δημιουργήθηκαν μικρές συντροφιές, αλλά το 1778 ενώθηκαν σε μία, την «Κοινή Συντροφιά», που ήταν και ο πρώτος συνεταιρισμός όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά σε όλο τον κόσμο. Πρόεδρος του συνεταιρισμού ήταν ο Αμπελακιώτης Γεώργιος Μαύρος Στο διάστημα λειτουργίας του συνεταιρισμού τα Αμπελάκια γνώρισαν μεγάλη ακμή και ανάπτυξη. Τα σπίτια των κατοίκων έγιναν πλουσιότερα και κτίστηκαν πολλά αρχοντικά, πολλά από τα οποία έχουν αναπαλαιωθεί σήμερα. Ο συνεταιρισμός διατηρήθηκε μέχρι το 1812 οπότε διαλύθηκε. Οι κυριότεροι λόγοι που οδήγησαν στην διάλυση του συνεταιρισμού ήταν η εφεύρεση της ανιλίνης, που παρήγαγε ίδιο αποτέλεσμα με το ριζάρι και ήταν φθηνότερη, οι συγκρούσεις μεταξύ των μελών του συνεταιρισμού και η υψηλή φορολογία που επέβαλε στους κατοίκους ο Αλή Πασάς Παράλληλα μεγάλο πλήγμα δέχτηκε ο συνεταιρισμός από την πτώση της Ευρωπαϊκής οικονομίας λόγω των Ναπολεώντιων πολέμων. Μετά το τέλος του συνεταιρισμού ο οικισμός των Αμπελακίων άρχισε να παρακμάζει.

Το αρχοντικό του Γεώργιου Μαύρου ή Σβαρτς, που θεμελιώθηκε το 1787 και περατώθηκε το 1798, είναι το πιο εντυπωσιακό από τα πολλά αρχοντικά σπίτια που υπάρχουν στα Αμπελάκια. Ήταν η έδρα της «Κοινής Συντροφιάς» με ταμείο και θησαυροφυλάκιο στο ισόγειο, αίθουσα συνεδριάσεων και εκδηλώσεων στο ανώγι, με ξυλόγλυπτα ταβάνια, βιτρο και εξαιρετικές ζωγραφιές εμπνευσμένες από την Πόλη.

Σε τρεις ώρες ήμασταν στα Αμπελάκια. θαυμάζαμε το «τζάκι του αετού» .... και παίζαμε κάτω από τη σκιά του αιωνόβιου πλάτανου στην πλατεία του χωριού...!!!

Αποφασίστε κι εσείς αυτήν την επίσκεψη... αξίζει...

και σε λίγη ώρα...

στην Μακρινίτσα Πηλίου

το μπαλκόνι του Πηλίου. Ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς οικισμούς με αρχοντικά και σπίτια που μοιάζουν να κρέμονται σαν στολίδια στην καταπράσινη πλαγιά. Είναι κτισμένη κλιμακωτά στην πλαγιά του βουνού, όπου το χαμηλότερο σημείο της έχει υψόμετρο 350μ και το υψηλότερο 750μ. Απέχει 17 χλμ από τον Βόλο. 

Με ήλιο και βροχή η Μακρινίτσα είναι το ίδιο όμορφη, ελληνική, παραδοσιακά αρχοντική...!!

Εμείς τη γνωρίσαμε κάτω από ανοιξιάτική βροχή, με ομπρέλες και αδιάβροχα.

Περπατήσαμε στο κεντρικό λιθόστρωτο καλντερίμι που οδηγεί στην πλατεία με το πετρόχτιστο εκκλησάκι του Άη - Γιάννη του Προδρόμου (1800). Δίπλα η ιδιόρρυθμη κρήνη ?το Αθάνατο νερό? στην οποία καταλήγουν όλα τα γραφικά καλντερίμια του χωριού, που προσφέρονται για περιπάτους ανάμεσα στα παραδοσιακά πετρόχτιστα σπίτια και τα πανέμορφα καλοδιατηρημένα αρχοντικά παραδοσιακής πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής. Ανάμεσα στα αναπαλαιωμένα αρχοντικά υπάρχουν και κάποια γνωστών οικογενειών όπως το αρχοντικό Τόπαλη όπου στεγάζεται το Λαογραφικό μουσείο ?αναπαράσταση αρχοντικού με πλήρη οικιακό εξοπλισμό, εικόνες, κοσμήματα, ενδυμασίες, φιρμάνια, βιβλία, εργαλεία, αρχεία της κοινότητας, λάβαρα, λίθινες προτομές και όπλα.

και εμείς προχωρήσαμε κι άλλο.... πήραμε το ανηφορικό πλακώστρωτο δρομάκι.... θέλαμε να πάμε σε ένα αρχοντικό που περιμένει μόνο παιδιά. Μια δασκάλα στις αρχές του 20 ου αιώνα το δώρισε στη κοινότητα της Μακρινίτσα με μοναδικό σκοπό να γίνει εκπαιδευτικό ίδρυμα για παιδιά .... και έγινε το Κ.Π.Ε. Μακρινίτσας.

Μας υποδέχτηκαν δασκάλες, μας μίλησαν για τα πετρογέφυρα της Ελλάδας, μας ταξίδεψαν με φωτογραφίες στην Ήπειρο και την Μακεδονία, μάθαμε για τους μαστόρους, τα μονότοξα και τα πολύτοξα γεφύρια, για την αρχιτεκτονική και ιστορική τους αξία, για το πόσο σπουδαία πολιτιστική κληρονομιά είναι τα γεφύρια της Ελλάδας.

Όλα ήταν ωραία ... πολύ ωραία.... πολύ ελληνικά....
γεμάτα "πέτρα, ξύλο, κεραμίδι" 

και χαρούμενα παιδιά..!!!